Συζητάμε για την απώλεια, με αφορμή ένα παιδικό βιβλίο

Τις προάλλες, όταν ήμουν στη βιβλιοθήκη έπεσε στα χέρια μου ένα υπέροχο βιβλίο με θέμα την απώλεια. Κάτι οι εικόνες του, κάτι τα λόγια του, μου θύμισαν καταστάσεις γνώριμες από το παρελθόν, τότε που ένα δικό μας πρόσωπο έπασχε από άνοια και τελικά το χάσαμε. Τα παιδιά μας ήταν μικρά για να αντιληφθούν το μέγεθος της απώλειας και να τα επηρεάσει ψυχολογικά. Το βιβλίο αυτό, όμως, ήταν αφορμή  να καταλάβω ότι συνήθως αποφεύγουμε να μιλάμε για τον θάνατο στα μικρά παιδιά, γιατί θεωρούμε ότι θα τους τρομάξει και θα τους στεναχωρήσει.

Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με το θάνατο από πολύ νωρίς κι ας μην το συνειδητοποιούμε. Βλέπουν νεκρά έντομα, πουλιά, ακόμα και ζώα σκοτωμένα στο δρόμο. Ακούν για το θάνατο από τις ειδήσεις στην τηλεόραση, στα κινούμενα σχέδια, στα παραμύθια κ.λ.π. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής τους και σε κάποιο βαθμό τον γνωρίζουν. Είναι σημαντικό να αρχίσουμε να συζητούμε με τα παιδιά μας για το θάνατο από πολύ νωρίς, προτού συμβεί μια κοντινή για αυτά απώλεια.

Επειδή, όπως έχετε πολύ καλά καταλάβει, μου αρέσει να χρησιμοποιώ τα βιβλία ως αφορμή για συζήτηση διαφόρων θεμάτων με τα παιδιά μου, σας συστήνω μερικά αξιόλογα βιβλία με θέμα την απώλεια.

«Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ» του Λέο Μπουσκάλια, από τις εκδόσεις Γλάρος.  Μία ιστορία για τη ζωή ενός φύλλου πάνω σε ένα μεγάλο και γερό δέντρο που ξεκινά από την συνειδητοποίηση της μοναδικότητας του, επεκτείνεται στο σκοπό της ζωής του, και τελειώνει με την «αλλαγή κατοικίας», δηλαδή το θάνατο. Η ικανότητα του Λέο Μπουσκάλια να απλοποιεί τις έννοιες και να τις  κάνει απτές, είναι μοναδική. Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες αφού κάθε ηλικιακό γκρουπ μπορεί να εμβαθύνει στην ιστορία αυτή όσο θέλει και μπορεί.

«Κυπάρισσος. Χάνεται πάντα ό,τι ξεχνιέται« της Marta Sanmamed, από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη. Διαβάζοντας το βιογραφικό της συγγραφέα παραξενεύομαι με το «χόμπι» της να οργανώνει επισκέψεις σε νεκροταφεία για παιδιά προκειμένου να τους μάθει να αντιμετωπίζουν το θέμα του θανάτου χωρίς προκατάληψη. Διαβάζοντας όμως το βιβλίο διαπιστώνω ότι είναι  από τα καλύτερα που έχω διαβάσει για το θέμα αυτό. Μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων παιδιών και ενός μυθικού ήρωα του Κυπάρισσου, που ο καθένας βιώνει την απώλεια του αγαπημένου του ζώου με το δικό τους τρόπο, η συγγραφέας περνά στους μικρούς αναγνώστες το μήνυμα ότι όταν κάποιος φύγει από κοντά μας χάνεται η ύλη του, αλλά μας συντροφεύει για πάντα  η σκέψη του. Παράλληλα, ενημερώνει και τους γονείς ότι κοινότυπες εκφράσεις που σχετίζονται με το θάνατο όπως: «πρέπει να φανείς δυνατή», «πήγε ψηλά στα σύννεφα», «κοιμήθηκε βαθιά», «έχει φύγει για ένα μακρινό ταξίδι» μπερδεύουν παρά βοηθούν τα παιδιά. Για ηλικίες 5+.

«Το νησί το παππού« του Banji Davies, από τις εκδόσεις Ίκαρος. Συχνά τον θάνατο τον περιγράφουμε με σαν ταξίδι. Έφυγε λέμε, πήγε κάπου μακρυά. Μάλλον με αφορμή αυτή την φράση ο συγγραφέας έγραψε αυτό παρηγορητικό και τόσο όμορφα εικονογραφημένο βιβλίο που μας δείχνει ότι  όσοι είναι αγαπημένοι μένουν κοντά μας, κατοικώντας στη μνήμη και την ψυχή μας. Για ηλικίες 4+ .

Αξίζει επίσης να διαβάσετε τα:

•  «Άφησα την ψυχή μου στον άνεμο» της Roxane Marie Galliez από τις εκδόσεις Α.Α Λιβάνη (6+)
• «Το δικό τους ταξίδι» της Αργυρούς Πιπίνη από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο (5+)
• «Ο παππούς του Ρόκο» της Βησσαρίας Ζορμπά – Ραμμοπούλου από τις εκδόσεις Μικρή Μίλητος. (6+)

Μέχρι την επόμενη Δευτέρα… καλή εβδομάδα και μην ξεχνάτε το διαγωνισμό μας.

MamaLia